Yaşamak...

[Hasan Karabekiroglu]

Askerliğini bitirmiş olan genç askerliğini yaptığı şehirden ailesini aradı:

-Anne baba, eve dönüyorum, ama sizden bir şey rica ediyorum

Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum.

-Memnuniyetle, onunla tanışmak isteriz, diye cevapladılar.

Oğulları,

-Bilmeniz gereken bir şey var diye devam etti.

-Arkadaşım savaşta ağır yaralandı.Bir mayına bastı ve bir koluyla ayağını kaybetti.Gidecek hiçbir yeri yok, ve onun gelip bizimle kalmasını istiyorum.

-Bunu duyduğuma üzüldüm oğlum. Belki onun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz.

-Hayır. Anne,baba,onun bizimle yaşamasını istiyorum.

-Oğlum,dedi babası,bizden ne istediğini bilmiyorsun.Onun gibi özürlü biri bize korkunç bir yük olur.Bizim kendi hayatımız var,bunun gibi bir şeyin hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz.Bence bu arkadaşını unutup eve dönmelisin.

O kendi başının çaresine bakacaktır.Oğlu o anda telefonu kapattı.

Ailesi ondan bir süre haber alamadı.Ama birkaç gün sonra,

polisten bir telefon geldi.Oğullarının yüksek bir binadan düşüp öldüğünü öğrendiler.Polis bunun intihar olduğuna inanıyordu.

Üzüntü dolu anne-baba oğullarının cesedini tespit etmek için şehir morguna götürüldüler.Onu tanıdılar ve bilmedikleri bir şey daha öğrenince dehşete düştüler:

Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardı.

Bir çoğumuz bu hikayedeki aile gibiyiz;

Güzel olan ya da birlikte olmaktan zevk aldığımız insanları sevmek bizim için çok kolay, ama bize rahatsızlık veren ya da yanlarında kendimizi rahatsız hissettiğimiz insanları sevemiyoruz. Bizim kadar sağlıklı, güzel ya da akıllı olmayan insanların yanından uzak durmayı tercih ediyoruz . . .

[Ali Eren]

Bu yazıyı yıllar önce bir edebiyat-kültür dergisinde okumuştum. Gerçekten çok güzel bir hikayedir. Paylaşım için teşekkürler.

[Aydın Sert]

daha önce okumuştum, ibretlik...

[Akan Belen]

Kesinlikle ibretlik bir yazı.Halamın 4 erkekten sonra olan kızı engelli doğdu.Konuşma yok yürümek yok ellerini bile serbest bıraktığında kendine vurmaya başlıyordu.25 yaşında ama görseniz 12-13 yaşında gibi.Hayatları tamamen değişti ona göre yaşamaya başladılar.Halam onu yürütebilmek için yıllarca uğraştı sonunda bunu başardı ama kendisi bu süre içinde resmen kambur oldu.Allahtan o dönemlerinde Almanyada yaşadıkları için işleri biraz daha kolaydı.Şimdi en azından kendi başına yürüyebiliyor ama sedece bu kadar.Almanyadaki evleri ona göre dizayn edildi Türkiye'deki köylerinde ev yaptırdılar tamamen onun ve ona bakımda en rahat olacak şekilde yapıldı.Araçları ona göre dizayn edildi.Evet bakım inanılmaz zor ve emek isteyen birşey.Allahtan öyle bir anne babaya ve kardeşlere sahip şanslı bir çocuk.Ve bence bu tarz bakıma muhtaç insanlarla ilgilenenler allah büyük ya Cennetlik insanlar.